CIEKAWOSTKI

Ile waży kanarek?
od 20 do 35 gram w zależności od rasy
Ile piór ma kanarek?
U wróbli naliczono ok 5500 piór. Ponieważ kanarek należy również do tej rodziny, można uznać tę liczbę za prawdopodobną
Jaka jest normalna temperatura ciała kanarka?
Średnio wynosi ona powyżej 41°C, podczas pierzenia nawet o jeden stopień wyższa
Jaka jest częstotliwość bicia serca?
Wynosi ona około 460 uderzeń na minutę a wartość maksymalna to około 1000 Uderzeń na minutę
Jaka jest częstotliwość oddechu?
Wynosi ona około 100 na minutę. Podczas lotu oraz stresu jest ona odpowiednio wyższa
Ile pokarmu zjada dziennie Kanarek?
W sumie około 3.5 do 5 gram
Ile wypija kanarek dziennie?
około 5 do 30 ml, w zależności od temperatury otoczenia
Kiedy kanarek się pierzy?
Zwyczajowo czas pierzenia zaczyna się na przełomie lipca, sierpnia
Jak długo trwa pierzenie?
8 do 10 tygodni
Kiedy jest najkorzystniejszy czas do lęgów?
Ptaki z północnej części kuli ziemskiej mają rytmikę roku dostosowaną do ptaków rodzimych. Bez pomocy hodowcy zaczynają się najczęściej pod koniec marca, na początku kwietnia
Ile lęgów przeprowadza rocznie kanarek?
Normalnie 2 do 3. W nielicznych przypadkach (czego się nie poleca) zdarzają się 4 lęgi
Ile lęgów jest maksymalnie dopuszczalnych?
Hodowcy z poczuciem odpowiedzialności dopuszczają do maksymalnie 3 lęgów. Lepiej nawet jest, gdy przeprowadza się tylko 2 lęgi
Ile waży jajko kanarka?
Średnia waga to około 2,3 grama i stanowi w przybliżeniu 10% masy ciała
Jak długo żyje kanarek?
Jako ptak hodowlany 6 do 7 lat. Jako ptak pokojowy do 15 lat
Jakie ptaki nadają się do rozpłodu?
Średnio w wieku 3 do 4 lat. Wyjątkowo zdarzają się ptaki, który w wieku 6 lat zostają rodzicami
W jakim wieku kanarki osiągają dojrzałość płciową?
po 8 do 9 miesięcy, najczęściej w drugim roku życia
W jakim wieku można dopuszczać kanarki do lęgów?
Patrz dojrzałość płciowa. Najpóźniej w drugim roku życia kanarek jest gotowy do lęgów, pod warunkiem braku występowania chorób

Materiał pochodzi ze strony www.hansclassen.de

Cebula

W VF jest kącik porad hodowlanych prowadzony przez doświadczonego i wielokrotnie nagradzanego w mistrzostwach Niemiec i świata – p. Paula Puetza (Paul Pütz). W numerze 1/2005 pisze on o ponownym adaptowaniu do normalnych warunków ptaków powracających z wystaw. Powoli trzeba je przyzwyczajać do normalnych warunków temperaturowych, świetlnych i wilgotnościowych. Puetz stosuje w tym okresie stary sposób z hodowli kurczaków – daje kanarkom do jedzenia naturalny antybiotyk – cebule. Można kawałek cebuli wrzucić do wody pitnej – i otrzymuje się tzw. wodę cebulowa. Do tego nadają się wszystkie gatunki cebuli, które są używane w gospodarstwie domowym. Jego doświadczenie wskazuje, że kanarki chętnie jędzą gorzkie składniki, jakie się w cebuli znajdują. Wielu hodowców ma dobre doświadczenia przy podawaniu cebuli w zapobieganiu nieplanowanemu pierzeniu.

Trening kanarka

- Jedne śpiewają trochę lepiej, inne gorzej, tak jak Carreras i Piasek - mówią hodowcy.

- Kanarki harceńskie są mistrzami śpiewu.

W przeciwieństwie do kanarków kolorowych - nie biorą udziału w żadnych konkursach ptasiej piękności, tylko w zawodach dla śpiewaków - wyjaśnia Eugeniusz Tarkowski. Podczas zawodów sędzia przez pół godziny wsłuchuje się w śpiew ptaka. Ocenia takie elementy jak turkot, bas, dzwonek, tokowanie i flet.

- Każdy kanarek śpiewa. Jedne robią to lepiej, inne gorzej. Umiejętność czystego śpiewu przekazywana jest u kanarka genetycznie. Można natomiast, a nawet trzeba go nauczyć śpiewać na zawołanie. Wymaga to przynajmniej miesięcznego intensywnego treningu - opowiada Adam Świerczek, hodowca.

Najpierw kanarkowi daje się jeść, następnie jego klatkę zakrywa ciemnym płótnem. Kiedy ptak trochę odpocznie, ściąga się zasłonę. Zrelaksowany ptak zaczyna śpiewać. Problem tylko w tym, aby nie zestresował się przed komisją oceniającą. Dlatego też, po przykryciu klatki, przenosi się ją w coraz to nowe miejsce. Kanarek kilka razy dziennie „budzi się” w innym pomieszczeniu. Po kilkutygodniowym treningu nic nie jest go już w stanie zaskoczyć i wyprowadzić z równowagi. Nawet przyglądający mu się z zainteresowaniem sędzia zawodów.

Tłumaczenie i komentarz do tekstu o herbatkach dla kanarków

Wersję oryginalną można znaleźć na internetowej stronie: www.hansclassen.de.
        Podobne treści są zamieszczone w książce doktora Hansa Classena pt. „Kanarien” wydanej w roku 2001. Classen hoduje kanarki od dzieciństwa, ma około 50 lat i zajmuje się kanarkami i genetyką naukowo.
        Pisze on, że lepiej zapobiegać niż leczyć – wykorzystując lecznicze siły przyrody – czyli ziołolecznictwo.
     Według powyższego motta dr Classen proponuje: choroba – Cocciden (kokzidien) – główny wróg kanarków. Według polskich żródeł jest to powiększenie wątroby oraz zapalenie jelit objawiające się biegunką.
        Rozpoznaje się ją po ciemnej plamie itd. Wizyta u lekarza konieczna.
     Inna metoda – zapobiegawczo stosować herbatę z kory wierzby zamiast wody do picia. Ta herbata zawiera składniki, które zapobiegają przypadkowi Coccidien.

Także, według Classena, podobne działanie ma herbata z czterech kor: działa odszlamiająco - jednocześnie usuwa z tym szlamem (śluzem) niepożądane bakterie z organizmu kanarka. Ta oczyszczająca akcja powinna być przeprowadzana regularnie i działać skutecznie przeciwko pasożytom wątroby i przewodu pokarmowego. Wzmocnienie systemu odpornościowego organizmu - poprzez stosowanie herbaty wzmacniającej składającej się z: (aus rotem Sonnenhut, Seifenrinde, Johanniskraut, Mistel) czerwonego słonecznego kapelusza, mydlnicy, porzeczki i jemioły. Ta specjalna mieszanka aktywizuje system odpornościowy i wzmacnia go na dłuższy czas. Dla wzmocnienia systemu odpornościowego stosuje się także herbatę (Spitzwegerich-Tee) z babki lancetowatej, która także uspakaja, hamuje zapalenia i działa antybakteryjnie. Herbata z babki lancetowatej jest także dobrym środkiem przeciwko przeziębieniu, które często powstaje wskutek przeciągów.
        Stosowanie herbat pozwala uniknąć stosowania farmakologicznych lekarstw i ich skutków ubocznych. Odpowiedzialny hodowca kanarków nie może uciec od stosowania odpowiednich herbat.

Dr Classen proponuje logiczną kolejność stosowania herbat ziołowych:
        - Ringelblumenblüten-Tee (łacińska nazwa: calendula officinalis L., rodzina: Asteraceae=Compositae) (po polsku: herbata z kwiatów omiastki);
        - Weidenrinden-Tee (po polsku: herbata z kory wierzby);
        - Stärkungs-Tee (aus rotem Sonnenhut, Seifenrinde, Johanniskraut und Mistel) - po polsku: herbata wzmacniająca z czerwonego słonecznego kapelusza – czyli rośliny rosnącej w Ameryce Środkowej o łacińskiej nazwie Echinacea angustifolia,
        - mydlnicy – (łacińska nazwa: saponaria) – drzewo rosnące do wysokości 18 metrów z zawsze zielonymi liśćmi i bardzo twardym drewnie, którego kora zawiera saponidy;
        - porzeczki;
        - jemioły;
        - Vier-Rinden-Tee (aus Weiden-, Eichen-, Ulmen – und Faulbaumrinde (herbata z czterech kor: z kory wierzby, z kory bębu, z kory wiązu i z kory kruszyny inaczej zwanej szakłakiem); Spitzwegerich-Tee (po polsku: herbata z babki lancetowatej).

Stosowanie – w zależności od zapotrzebowania optymalny jest zapobiegawczy dwudniowy rytm, którego stosowanie w praktyce wygląda następująco:

1 i 2 dzień – herbata z omiastki;
        3 i 4 dzień – czysta woda;
        5 i 6 dzień – herbata z kory wierzby;
        7 i 8 dzień – czysta woda;
        9 i 10 dzień – herbata wzmacniająca;
        11 i 12 dzień – czysta woda;
        13 i 14 dzień – herbata z czterech kor;
        15 i 16 dzień – czysta woda;
        17 i 18 dzień – herbata z babki lancetowatej;
        19 i 20 dzień – czysta woda.

Szczególnie w okresie dużego obciążenia powinno się (ale nie w okresie, gdy młode ptaki są jeszcze w gnieździe) powyższą metodę stosować. Jest wskazana dla kanarków, papug i innych hodowanych ptaków. Na stronie internetowej firmy Backs www.taubenbacks.de, a w szczególności www.taubenbacks.de - herbata można znaleźć wykaz leczniczych i zapobiegawczych herbat środków i dla gołębi i innych ptaków. Można też poprzez internet zamówić poszczególne specyfiki, jak np. Backs Weidenrindentee (herbatę z kory wierzby), Baks Vier-Rinden-Tee (herbatę Baksa z czterech kor) itd.

„Odwiedziny u hodowcy Aloisa Gehlinga – niemieckiego wicemistrza w Rheine w kanarkach śpiewających” (w VF 7/2003)

Ptaki są przenoszone w końcu stycznia lub na początku lutego do Quiko-hodowlanych boksów. To pozwala zakończyć rozmnażanie do końca maja i spokojnie wyjechać na urlop. Do hodowli wykorzystuje 25-30 samic i około 10 samców. Jako pokarm stosuje mieszankę: 50% rzepik, 25%kanar, 10% ziarna owsa, 10% murzynka i 5% konopii. Podczas wysiadywania jajek samiczki otrzymują tylko rzepik, a po wykluciu młodych daje normalny pokarm. Jako uzupełniający podaje pokarm firm Quiko i CEDE razem wymieszany – z dodatkiem jednego gotowanego jajka na 30 ptaków.

Po obrączkowaniu podaje kiełkowany rzepik wymieszany z zieleniną z ogródka. Także z ogródka podaje raz w tygodniu liście rosliny „Comfrey” – znanej także jako Beinwell. Roślina ta powinna dobrze oddziaływać na system odpornościowy i trawienny.

Młode ptaki są przenoszone w 26-29 dniu do klatki przejściowej, gdzie w ciągu pierwszych dni podawana jest zmielona mieszanka z ziaren. Gdy ptaki jedzą samodzielnie i są samodzielne – są przenoszone do wolier, gdzie będą ze starszymi ptakami. Tu stosowany jest podział na wolierę samców i wolierę samic.

Do czasu oddzielenia młodych z pierwszego miotu stare samce pozostają w klatkach lęgowych. Z początkiem drugiego lęgu i początku studium (nauka śpiewu) młodych samców – stare samce przenoszone są do innego pomieszczenia, by nie mieć wpływu na studium. Gehling nie chce, by inne samce hodowlane jakimiś nieczystymi tonami wydawanymi podczas lęgów, zakłócały proces studium. Po zakończeniu lęgów wszystkie samice są przenoszone (stare i młode) oraz także stare samce do zewnętrznej woliery, która jest połączona z podobnie dużym pomieszczeniem. Młode samce pozostają w pomieszczeniu. Nauka śpiewu zaczyna się z początkiem września.

Trochę o Gehlingu: hoduje od 56 lat kanarki. Nikt w DKB nie może podważyć jego osiągnięć na mistrzostwach Niemiec od roku 1975 (1991 i 1993 – mistrz Niemiec z punktami 357 i 356, 1999 i 2002-wicemistrz Niemiec z punktami 357 i 358 itd.). Do jego przyjaciół są zaliczani: Willi Erbach, Otto Engelmayer, Otto Hesse, Ferdinand Hunz, Lothar Herzog itd.

12 lat temu dał słowo honoru swoim przyjaciołom, że najlepszego ptaka ze swojej kolekcji prezentowanej na mistrzostwach Niemiec podaruje swojemu przyjacielowi Willemu. Słowo do dziś jest dotrzymywane i każdego roku najlepsze samce są wzajemnie wymieniane.

„Kanarienzucht in Imst/Tirol” – „Hodowla kanarkow w Imst w Tyrolu” – w VF 10/2003

Klaus Speicher zmarł. Obok hodowli zajmował się pionierską pracą – odtworzył tyrolskiego kanarka, który na Tyrol dotarł pod koniec 17 wieku z Włoch. Podobnie jak dawniejsi tyrolscy hodowcy – jako wzorcem posługiwał się słowikiem. Pisarz tyrolski Ludwik Hoermann pisał w roku 1877: „W Tyrolu jest lud, który ma wyjątkowy stosunek do przyrody. W niektórych miejscowościach nawet wiesza się klatkę z kanarkiem przy grobie.”

Młode samce były uczone śpiewu przez mistrza śpiewu. Ukoronowaniem hodowlanego kunsztu było zbudowanie organów do nauki śpiewu. W narodowym muzeum w Imst są takie organy o wymiarach 25 x 8 x 8 cm. Właściwie było wiele typów tych instrumentów o rożnych wymiarach. Śpiew tamtych kanarków nie był porównywalny do obecnego śpiewu kanarków harceńskich.

Hodowcy z Imst wędrowali ze swoimi kanarkami do Niemiec, Anglii, Rosji, do Turcji i wielu innych odległych krajów. Początek wędrówki odbywał się uroczyście z udziałem i błogosławieństwem proboszcza. Jeden wędrowny hodowca zabierał z sobą około 300 ptaków, dużą ich cześć była zamówiona w poprzednim roku.

Dzisiaj są w Imst nazwiska takie jak „Pol”, „Russ” lub „Tuerk”, które wskazują, do jakich krajów udawali się przedstawiciele danej rodziny. Stare kroniki piszą, że pewien hodowca był 13 razy w Moskwie. Do Anglii tylko w jednym roku przetransportowano 16 tysięcy kanarków.

W roku 1747 powstała w Imst fabryka lnu i to był początek spadku zainteresowania hodowla kanarka. Fabryka ta dała pod koniec 18 wieku 9 tysięcy stanowisk pracy. Wielki pożar w Imst w roku 1822 przyczynił się dodatkowo do regresu hodowli.